Die laaste dae in Pretoria…

Onze laatste week breekt aan. Na een geweldige vakantie hebben we gelukkig nog een paar dagen in Pretoria waarin we van iedereen afscheid kunnen gaan nemen.
Maandag hebben we eerst heerlijk uitgeslapen. Dit was onze relaxdag. We hebben wat boodschappen gedaan voor de komende week en zijn begonnen om een filmpje in elkaar te zetten, zodat onze vrienden en familie in 16 minuten een impressie hebben van onze tijd in Zuid-Afrika.
Een heerlijk rustig dagje!
Dinsdag hebben we afscheid genomen van het winkelcentrum. Nog de laatste zomerkleren gekocht, de laatste keer naar de Mugg and Bean (in Menlyn dan) en voor de laatste keer zo goedkoop naar de film. ’s Avonds gingen we nog lekker uit eten bij Eastwoods. Daar kwamen we Annemyn ook tegen die deze dag jarig was. Ze stond erop dat we na ons eten bij haar en haar vrienden kwamen zitten om haar verjaardag te vieren. Dus na het eten van een heerlijke pizza hebben we nog een drankje besteld en zijn we bij hen gaan zitten.

Woensdag was ook een bijzondere dag. ’s Ochtends gingen we nog voor de laatste keer naar de basisscholen om nu echt afscheid te nemen en ik moest nog even snel de DVD van het schoolconcert ophalen. Het was echt heel erg raar om te beseffen dat je niet weet wanneer je al deze mensen weer gaat zien. Na het afscheid nemen van alle collega’s en kinderen hebben Kylie en ik, Astrid thuis gebracht. Zij zou deze middag gezellig wat gaan doen met haar nicht Annewil. Kylie en ik wilde nog steeds een keer gaan ziplinen, dus dat was een goede combinatie.
Na het ziplinen kregen we een bon om nog wat te eten in het restaurant. Toen we daar helemaal klaar waren, gingen we met de auto richting Hartbeespoort om nog wat souvenirtjes te kopen.
We waren misschien net 10 minuten onderweg toen ineens het gaspedaal niet meer werkte.. Ik zette de auto rustig aan de kant en toen deelde ik met Kylie mee dat we niet meer verder konden rijden. Het gaspedaal was losgeschoten, dus we moesten de autoverhuurder bellen. We moesten ruim een uur op hem wachten, in de brandende zon, aan de kant van een drukke weg. Toen hij aankwam vertelde hij dat hij niet had gedacht dat hij ons aan de telefoon had, omdat Kylie in het Afrikaans praatte en dit zo goed klonk, dat dit vast niet die Hollandse studenten konden zijn.
Daarna keek hij naar het gaspedaal en had dit met 5 minuten gemaakt. Daarna legde hij aan ons uit wat we moesten doen als hij weer los zou schieten en konden we weer verder rijden.
Ondertussen zijn we dus ook echte autoexperts :p

Donderdag zijn we met Carolien en Annemyn naar de markt in de kerk gegaan, waar we ook gezellig wat hebben gedronken. Daarna zijn Kylie, Astrid en ik door gegaan naar de winkels om nog wat laatste inkopen te doen. We moesten nog wat Biltong kopen om mee te nemen naar huis en daarnaast natuurlijk ook nog wat typisch Zuid-Afrikaanse drank.
Toen we daarna bij het huisje aankwamen moesten we bezig met het inpakken van de koffers. Dit was echt raar.. We hebben vaker onze koffers moeten inpakken, maar nu moest alles mee, want we gaan echt naar huis.
’s Avonds hebben we nog afgesproken met wat vrienden. We gingen gezellig een drankje doen bij Eastwoods en daarna zijn we nog ergens wezen poolen, waar wij erg goed in zijn :p

Vrijdag was onze laatste dag. We zijn nog even ergens wat wezen drinken, zodat de tijd ook wat sneller zou gaan. Daarna hebben we ook echt afscheid moeten nemen van onze familie in Zuid-Afrika: Carolien, Annemyn, Annewil, Madelein en Ruben.
Rond 4 uur begonnen we aan onze reis naar Nederland. Eerst naar het verhuurbedrijf om de auto in te leveren. Daar moesten we helaas nog betalen voor de schade van de hagel, maar toen dat ook geregeld was, konden we vertrekken.
Na een vlucht van 8 uur en 2 uur slaap waren we geland in Cairo. Daar moesten we nog zo’n 4 uur wachten tot we met het volgende vliegtuig naar Brussel konden vliegen.
Toen we eindelijk in de bus zaten die ons naar het vliegtuig zou brengen, moesten we na 10 minuten wachten er weer uit. Er werd veel gebeld door al het personeel en zo’n 15 minuten laten moesten we de bus weer in. Nu werden we echt naar het vliegtuig gebracht. Daar stonden zo’n 20 mensen (als het er al niet meer waren) ons op te wachten. De vrouwen moesten in de bus blijven wachten en de mannen moesten de bus uit. Iedereen werd gefolieerd en alle tassen werden helemaal doorzocht. Uiteindelijk kwam er ook een vrouw die de vrouwen kon foliëren en na ruim een uur vertraging gingen we dan eindelijk de lucht in, zonder dat er verteld werd wat er aan de hand was.

Op het vliegveld werden we opgewacht door onze lieve familie! Van te voren hebben we zelf eerst nog even te tijd genomen om zelf afscheid te nemen van elkaar. Want twee meiden die ik voor deze reis niet kende zijn na deze drie geweldige maanden vriendinnen geworden. En het zal raar zijn om ze nu een stuk minder te gaan zien.
Maar voor ik daar aan ga denken, ga ik eerst genieten van mijn familie en vrienden! Want we zijn weer thuis!